Ik ben niet zo’n held in de auto (1)

Ja, op de foto ziet hij er lief uit. Deze weg die ik sinds kort vier keer per week rijd om in Deventer te komen. Maar ondertussen, die weg is een serieus monster. Er past namelijk net één auto op. Gedachten over tegenliggers of trekkers doen me huiveren. Tegelijkertijd is deze weg de snelste, mooiste en minst file-gevoelige. Dus kijk ik toch maar steeds opnieuw het monster in de bek aan.

Zo ook die ochtend. Het was nog vroeg, de weersomstandigheden waren optimaal, en ik draaide de betreffende steeg in. Binnen 2 seconden werd een grote angst waarheid: ik had een tegenligger. En niet zo maar een schattig Fiatje of iets vergelijkbaar kleins, maar een enorme oplegger, met banden die zo hoog waren als mijn auto. Mijn adem stokte direct. Spontaan schoot de zin ‘wat moet ik doen, waar moet ik heen’ uit een liedje van Wende Snijders in mijn hoofd. Inderdaad, wat moest ik doen, waar moest ik heen? Aan mijn kant een metertje drek en daarnaast bomen, aan de kant van de oplegger een weiland dat meer uit modder bestond dan uit wei. Uiteindelijk stond ik maar gewoon stil op het asfalt. Mijn handen hielden het stuur net iets te stevig vast. Met ingehouden adem en de ogen stijf dicht geknepen merkte ik hoe de truck praktisch helemaal door het weiland banjerde en mij vrolijk en zonder enig ongemak passeerde.

Dus. Zo’n moment waarop je je realiseert dat er helemaal niets aan de hand is, dat het je gedachten zijn die met je op de loop gaan. Zo’n moment dat je nog net niet met het schaamrood op de kaken stiekem een beetje gniffelt om jezelf. Wanneer had jij zo’n moment, een moment waar op je merkte dat je gedachten veel meer van de situatie hadden gemaakt dan wat er in werkelijkheid was?