Naast elkaar
Ik was net terug van een week vrijwilligen in de vluchtelingenkampen op Lesbos. Met een zeer lijf, een moe hoofd van alle indrukken – wat allemaal zó niet uitmaakte omdat we het leven van heel veel mensen die week een enkel moment wat lichter hadden gemaakt. Door geld in te zamelen, door ruim 5.000 (!) slaapzakken uit te delen, door zo’n 1500 mensen elke ochtend ontbijt met een glimlach te brengen. Door kinderen een beetje onbezorgdheid terug te geven door met ze te lachen, te dansen en te stoepkrijten. Door de alleenstaande vrouwen in Moria een handmassage en mijn onverdeelde aandacht te geven en door ouders een draagzak, andere baby-benodigdheden en vooral enorme hopen liefde te brengen.
Het was heel erg mooi om voor zoveel mensen het verschil te kunnen maken. Soms was het ook wat lastig, vooral op momenten dat je niet genoeg had voor iedereen. Want 5.000 slaapzakken bijvoorbeeld zijn echt heel veel, maar als je bedenkt dat er 13.500 mensen zijn die die extra warmte kunnen gebruiken, kan het zomaar anders aanvoelen.
Het werd pas echt ingewikkeld toen ik nog geen dag terug was in Nederland en hoorde dat die avond in Panagiouda weer boten waren aangekomen. In het haventje waar wij zo’n 24 uur ervoor aan het water hadden gezeten. Toen de dag er na een kindje verdronk waren al mijn tevreden gevoelens over onze week werk op slag verdwenen. Ik had notabene van te voren tegen mezelf (en de wereld) gezegd dat ik wist dat mijn vrijwilligerswerk daar niet zou kunnen voorkomen dat er kindjes zouden verdrinken, en toch neigde het betekenisvolle van onze week hiermee in één klap naar de achtergrond te verdwijnen.
Tot ik me besefte dat alle gevoelens over de afgelopen week niet tegen elkaar hoefden te strijden over wie de ‘eerste plek’ zou krijgen, over welk gevoel het belangrijkste is, maar dat ze er naast elkaar mogen zijn.
Ja, er is verdriet, frustratie en onmacht over het feit dat we als wereld niet in staat zijn om dit te stoppen, over dat er nu weer een moeder is die haar kindje moet missen.
En er is ook blijdschap over dat we als team voor zoveel mensen het verschil konden maken. Dankbaarheid voor organisaties zoals Because We Carry en het fijne team waar ik onderdeel van uitmaakte, bewondering voor de jonge meiden die BWC op Lesbos dragen.
Dat alles mag er allemaal zijn. Naast elkaar, waarbij soms het ene gevoel op de voorgrond is en soms het andere gevoel. Zoals Jon Kabat-Zinn zo mooi zegt: ‘full catastrophe living’ – leven met alles wat er is. Met de mooie blauwe lucht én met het prikkeldraad.
PS. De foto maakte ik in Kara Tepe op Lesbos. Sometimes life shows you exactly how it is.