Een buis vol stress

Het was een winderige en natte zondagochtend toen ik naar het lokale ziekenhuis toog. Na wat al langer durende rugklachten, had een neuroloog besloten dat het maken van een MRI een goed plan was. Vanwege lange wachttijden en hardwerkende laboranten mocht ik op een zondagochtend de MRI buis in.

Die MRI buis – ja, dat was (en is) best een dingetje voor mij. Ik heb wat claustrofobische neigingen: laat mij in een klein tentje slapen en je weet zeker dat ik halverwege de nacht badend van het zweet wakker word en verwoed zal proberen om, nog half slapend, het tentje uit te komen. Van die geboortekanalen tijdens grottentochten, waar andere wild enthousiast van kunnen raken: never never nooit niet voor mij.
Dus ja, die MRI buis met een diameter van zo’n 60 centimeter, waar ik tot aan mijn knieën in mocht, was een dingetje.

Omdat een goede voorbereiding het halve werk is, vroeg ik van tevoren tips bij een vriendin die er onlangs ook in had mogen liggen. ‘Gewoon met de ogen dicht er gaan, en met de ogen dicht er uit gaan’, was haar devies.
(En ja, doen! Ook niet tussentijd de luikjes even open gooien – weet ik nu uit ervaring.)
Ik sprayde een fijn rustgevend luchtje op mijn hoofd, haalde nog eens diep adem, en ging op het plankje voor de MRI-tunnel liggen. Ik kreeg een haarnetje op, een koptelefoon, een zwaar schild op mijn borstkas en een hard raster om mijn hoofd met een openingetje voor de ogen.
Kortom: ik lag nog net niet in een dwangbuis maar veel scheelde het niet.

En daar ging ik. Ik lag er nog geen 10 seconden in toen ik het wel heul warm kreeg. En ook al twijfelde ik heel even, ik kneep toch nog maar even in het noodpiepertje dat ik in mijn rechterhand geschoven had gekregen. Gaf aan dat ik het erg warm had en mijn trui uit wilde doen. De laborant probeerde nog even een ‘ik kan de ventilator ook wat harder zetten?’ maar na een resoluut ‘ik wil echt mijn trui uit’, kwam hij de ruimte weer in, werd ik de MRI uitgeschoven, werd het raster van mijn hoofd gehaald, het schild van mijn borstkas, de koptelefoon en het haarnetje er weer afgehaald, zodat ik mijn trui uit kon doen en in mijn tshirt weer kon gaan liggen (met weer opnieuw haarnetje, koptelefoon, raster, schild: check).

En daar ging ik dan, nu echt. Met Pinguin radio in de oren (niet echt een aanrader overigens) 45 minuten lang een nauwe tunnel in die een hoop lawaai maakte. En wat een briljante oefening was het: ik, die als mindfulnesstrainer anderen leer om te kijken of ze op een andere manier met stress om kunnen gaan, lag daar nu zelf een onwijze bak stress te hebben. Gratis en voor niets.

Alles wat ik met hart & ziel de deelnemers aan mijn trainingen verkondig vertelde ik nu mezelf:

• ‘Neem je gedachten waar, bekijk ze van een afstandje, je hoeft er niet in te mee te gaan’
  (‘Hm, op zondag is het echt heel rustig, die laborant was in zijn eentje, wat nu als hij flauwvalt, blijf ik hier dan eeuwig liggen?’, ‘Zouden die laboranten hier zelf ook wel eens in hebben gelegen en weten hoe niet cool dit is?’, “Als er nu brand komt, vergeten ze dan niet dat ik hier lig?’ ‘Oke, ik kan ook net doen alsof ik op een strandje in de zon lig.’)
• ‘Met je aandacht naar de beweging van je ademhaling. Waar merk je je adem op Helmar?’
  (‘Nou daar vrij hoog in mijn borstkas – en bovendien kan ik niet normaal ademen omdat dat zware schild mijn borstkas plat drukt’)
  ‘En als je opmerkt dat je bent afgeleid door bijvoorbeeld een gedachte dan kun je je aandacht altijd weer terug brengen naar je adem. Gewoon weer opnieuw beginnen, alleen maar waarnemen.’

Na een bodyscannetje, een metta-meditatie en nog wat aanverwante oefeningen, kon ik merken dat ik het echt heel naar vond om daar te liggen, en dat alles wat ik aan het doen was (dus ook het opentrekken van mijn hele mindfulle toolbox) alleen maar afleiding was. Terwijl het ging over erbij blijven. Alleen maar zien dat je het zwaar hebt, zonder er van af te willen of er iets aan te willen fixen.

Wat ik nog meer leerde daar op die zondagochtend in die smalle buis?

• Zelfzorg is zó belangrijk. Alleen ík weet wat ik precies nodig heb op dát moment. Dus niet twijfelen op het moment dat je het knetterwarm hebt en je je trui uit wil doen (ook als dat betekent dat de laborant terug moet komen, de hele stellage er weer af moet en er daarna weer op moet). Ook niet twijfelen als je halverwege de lange lig ineens draaierig wordt en licht in het hoofd: gewoon aangeven dat het even niet zo goed met je gaat. (Vervolgens schoof het plankje waarop ik lag er namelijk weer even uit, en mocht ik – na te beloven heel stil te blijven liggen – even met mijn ogen knipperen en mijn handen strekken.Duurde nog geen 15 seconden en daarna ging het weer.)
• Dat wij mensen een hoop gedachten hebben wist ik. Maar ik kon nu ook duidelijk ervaren dat die gedachten verdubbelen in een stresssituatie. Extra belangrijk dan dus om ze waar te nemen, te zien dat ze er allemaal zijn én dat ze geen feitelijke waarheden zijn. (Als ik dat namelijk wel had gedaan, dan was ik al 30 x weggerend terwijl er geen echt gevaar dreigde en ik die scan prima heb overleefd.)
• En als laatste, een van mijn motto’s: ‘You teach best what you most have to learn.’
  Ik ben niet voor niets mindfulnesstrainer zal ik maar zeggen, ik ben naast goed opgeleid ook nog eens ervaringsdeskundige 3.0 😉  Zin om te checken of dat echt zo is? Er zijn nog plekken vrij bij de 8-weekse mindfulnesstraining (MBSR) die op woensdag 26-02-2020 in Zwolle start. Fijn als jij er bij bent!