Ik hoorde … stilte.

Wat logisch was, het was een stiltedag. De enige die legaal mocht praten, was de mindfulness trainster.

Van te voren keek ik uit naar de stiltedag. Als opperhoofd regelarij in ons huishouden met vier mannen én als spin-in-het-web op mijn werk, komt een prikkelloos momentje weinig voor in mijn leven. De stiltedag, a.k.a. vijf en een half uur je hoofd houden, leek me stiekem heerlijk: gewoon niet hoeven te praten. Alleen maar met jezelf zijn. Gewoon even niks.

Tegelijkertijd vond ik het ook wat spannend. Her en der heb ik wel wat stille dingen meegemaakt, maar nog niet eerder was ik stil op deze plek en met deze mensen. Wat nu als alles om mij heen wel stil was, maar mijn hoofd zijn kop niet kon houden? Was deze periode niet te druk voor een stiltedag? Wat nou als het niet zou lukken om ‘stil’ te denken?

Uiteindelijk was het uiteraard helemaal fijn. Zo’n potje stil zijn levert veel inzichten op.
Zo was ik nogal verkouden en lag ik tijdens de eerste ligmeditatie als een bezetene te hoesten en de proesten. En juist als je probeert stil te zijn, juist dan ga je los en laten zelfs de kleinste keelkriebeltjes zich niet onderdrukken. Wat dus ook gebeurde. Tja, en dan mag je geen sorry zeggen. Ik merkte hoe vervelend ik het vond, het idee dat anderen minder lekker stil konden zijn omdat ik er doorheen lag te snotteren. En dat ik ze niet kon vertellen hoe ik vervelend ik het voor ze vond. Totdat ik besefte dat het was zoals het was: ja, het was overduidelijk dat ik last van mijn neus en keel had. En dat ik af en toe moest hoesten. Swah. Toen hoefde ik ineens minder te hoesten. Leuk hoe dat werkt: als je het onder ogen ziet dan is het er gewoon en is het wat het is. Zonder al je eigen verzonnen shizzle er om heen.

Verder was er een uitgebreide lunchpauze. Waarin je dus ook niet met elkaar mocht uitwisselen hoe lekker de broodjes caprese waren of hoe fijn van smaak de tomatensoep was. Ik verbaasde mijzelf: ik deed hartstikke lang over het eten van een broodje, terwijl ik eten normaal met de snelheid van een TGV naar binnen schuif. Ik realiseerde me dat ik vrijwel nooit de tijd voor eten neem. Ik kan absoluut genieten van lekker eten, maar merkte nu op dat mijn adagium ‘hoe sneller hoe beter’ blijkbaar ook voor mijn eetsnelheid gold.

Een andere gewoonte is dat ik graag veel dingen vastleg. Van te voren had ik gecheckt of ik tijdens de stiltedag wat hightlights mocht neerpennen, maar nee, dat was niet de bedoeling. Prima, dacht ik, dan onthoud ik ze wel. Bij de lunch probeerde ik al mijn leermomenten voor mezelf te herhalen, om ze vooral niet te vergeten. Totdat ik besefte dat het helemaal nergens op sloeg, dat dit niet stil zijn was. Dat alles wat het herinneren waard zou zijn, vanzelf weer op zou ploppen.
Ik voelde datzelfde tijdens een loopmeditatie buiten, toen ik een stel schattige paddenstoeltjes zag en als eerste dacht: ‘Oh, even een fotootje maken.’ Een foto van paddenstoelen zal mijn leven niet verrijken (terwijl ik erg van fotograferen en mooie plaatjes maken houd), dat momentje herfstsfeer in het echt beleven was helemaal mooi zoals het was.

Al met al was het een topdag, deze stiltedag!

Ook behoefte aan stil zijn? De dag die ik volgde maakte onderdeel uit van een mindfulness training van de Academie voor Mindful Teaching. Check hier de agenda voor komende stiltedagen (en andere toffe dingen).
Mijn oog viel ook op een schrijf en yoga stilteweekend. Mag ik tenminste ondertussen schrijven 😉