Ik zag een gifgroen bandje.
Het was van plastic en eigenlijk heel erg lelijk. Paste niet bij mijn esthetisch verantwoorde stipjesblouse en was niet mijn smaak. Toch bespeurde ik een glimlach op mijn eigen gezicht toen ik er naar keek.
Ik had het bandje de avond ervoor gekregen tijdens de training Mindful Parenting. Eentje voor mij en eentje voor onze drie zonen. Opdracht was om het bandje een week te dragen en bij elke onaardige gedachte over jezelf of een ander, het bandje om te draaien. Niet omdat er niets onaardigs door je hoofd mag spoken. Wel om je er bewust van te worden dat je naast al je gave eigenschappen, ook een donkere kant hebt. En dat dat prima is, dat die er mag zijn. Omdat je niet onvriendelijk bént, maar je soms onvriendelijk gedraagt. Ook naar je kinderen toe.
Met de opdracht op zak stapte ik in de auto. Het was laat op de avond, lekker rustig en donker op de A28. Ik was toch zeker al drie minuten onderweg, waarna ik bedacht dat ik nog niets onaardigs had gedacht. Dat ik dat ook vast niet ging doen omdat ik best wel heel erg aardig ben. Boy, was I wrong 😉
Nog geen tien minuten later besefte ik me namelijk dat ik het bandje inmiddels 23 keer had omgedraaid. Drie-en-twintig keer. In tien minuten tijd. Wauw, wat een bizarre bewustwording: ik denk veel vaker iets onaardigs dan dat ik dacht!
Zo zat iemand tijdens mijn autorit onwijs te drukken. Hij haalde me met hoge snelheid in terwijl ik dacht ‘Sukkel! Rijd jij anders even lekker met 200 km per uur tegen een boom aan maar laat mij er buiten!’ om vervolgens te denken ‘Kom op Helmar, dat kan echt niet, iemand zoiets toewensen, doe eens normaal.’ Whoppa, twee onaardige gedachten binnen drie seconden. En zo tikte mijn bewustwordingstellertje door. Ik kwam er al snel achter dat ik meer onvriendelijk denk dan ik had gedacht / bedacht / gewenst / gehoopt.
Inmiddels hebben mijn armbandje en ik ook een dag doorgebracht op kantoor. Wat hilarische momenten opleverde (omdat ik lekker demonstratief mijn armbandje om ging draaien tijdens een serieuze vergadering, nadat ik mijn collega’s had verteld waartoe het bandje diende – en omdat een collega vroeg of het geen tijd was om mijn armbandje om te draaien) maar vooral ook inzichten. Zo besefte ik me dat ik in gesprek of geconcentreerd bezig met een klus, nauwelijks onvriendelijke gedachten had. Zodra ik echter even een momentje alleen had, sloegen mijn gedachten op hol en doken er allerlei ongezellige oordelen op.
Kortom: ik vind dit nu al een briljant onderzoek.
Mijn kinderen helaas niet. Die weigerden alle drie mijn uitnodiging voor dit experiment. Wat uiteraard mag. Maar waarna ik wel drie keer mijn bandje om moest draaien 😉