YOLO-mode

Het was een vrijdag in september. Na een lange hete zomer hadden we nu al weer een paar weken knisperfrisse temperaturen, veel spontane regenbuitjes en winderige momenten. Ook die ochtend was er vol van. Vlak voordat hij, onze 11-jarige, de deur achter zich dicht trok om naar school te gaan, regende het nog. Ik riep hem dan ook nog achterna: ‘Moet je je jas niet aan?’ ‘Nee hoor mam, ik leef vandaag in YOLO-mode.’

Met een glimlach sloot ik de deur weer. Want inmiddels ken ik mijn pappenheimers. Zo is dit er eentje die het liefst het hele jaar in korte broek loopt. Al vele winters geleden leerde ik van hem dat ik mag vertrouwen op mezelf (ondanks dat ik mijn kind bij 8 graden boven nul in korte broek naar school laat gaan ben ik een goede moeder – ook als andere moeders vinden van niet) en op mijn kind (die ene keer hartje winter dat hij ook in zijn YOLO-mode zat maar wel om handschoenen kwam vragen toen de boel erg bevroren raakte).

Ook glimlachte ik omdat hij me met zijn ‘YOLO-mode’ weer even wees op mindfulness: zonder oordeel en met bewuste aandacht opmerken wat er nú is. En inderdaad, nú regende het niet meer, nú was het zacht nazomerweer en nú fietste hij in blakende gezondheid naar school. Zonder jas.